Са́ша

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. Са́ша Са́шы
Р. Са́шы Са́шаў
Д. Са́шу Са́шам
В. Са́шу Са́шаў
Т. Са́шам Са́шамі
М. Са́шу Са́шах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Са́ша

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. Са́ша Са́шы
Р. Са́шы Са́ш
Д. Са́шы Са́шам
В. Са́шу Са́ш
Т. Са́шай
Са́шаю		 Са́шамі
М. Са́шы Са́шах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Саша́ ’шаша’ (Касп., Сцяшк., Сл. ПЗБ, Мат. Гом., Ян., Нар. лекс., Янк. 2, Янк. 3.). Рус. нар. саша́ ’тс’. З шаша (гл.) у выніку дысіміляцыі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

буры́льшчык, ‑а, м.

Рабочы, спецыяліст па бурэнню. Круглашчокі, як дзяўчынка, бурыльшчык Саша Шубіч ввінчваў бурыльныя трубы. Кірэйчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кроватачы́ць, краваточыць; незак.

Выдзяляць кроў. Саша пачала перавязваць.. [Лялькевіча] і жахнулася: натруджаныя за дзень раны адкрыліся, кроватачылі. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

капані́ца, ‑ы, ж.

Абл. Матыка. Саша знаходзіць у пажоўклай і палеглай траве каліўе бульбы, выварочвае капаніцай мокрую зямлю. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падка́зчык, ‑а, м.

Той, хто падказвае. Саша не звярнула ўвагі на гэтую акалічнасць, бо падказчыка больш не існавала для яе. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

узнервава́ць, ‑нервую, ‑нервуеш, ‑нервуе; зак., каго.

Разм. Моцна ўсхваляваць, вывесці з раўнавагі. Саша і Аляксей міжвольна засмяяліся. Гэта яшчэ больш узнервавала Рабушку. Новікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

оперупаўнава́жаны, ‑ага, м.

Асоба, якой дадзены паўнамоцтвы для выканання якіх‑н. аперацый спецыяльнага характару. Пасля шасцімесячнай вучобы Саша стаў працаваць оперупаўнаважаным у Ашмянах. Новікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыве́тлівасць, ‑і, ж.

Уласцівасць прыветлівага. Прыветлівасць абыходжання. Прыветлівасць усмешкі. // Добразычлівасць, гасціннасць; ветлівыя адносіны. Саша не верыла гэтай прыветлівасці, усмешкам і хавалася за Даніка. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)