Сачы́ўкі
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы
|
мн. |
| Н. |
Сачы́ўкі |
| Р. |
Сачы́вак
Сачы́ўкаў |
| Д. |
Сачы́ўкам |
| В. |
Сачы́ўкі |
| Т. |
Сачы́ўкамі |
| М. |
Сачы́ўках |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
сачы́ўкавы, ‑ая, ‑ае.
Разм. Які мае адносіны да сачыўкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сачы́ўка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
| Н. |
сачы́ўка |
| Р. |
сачы́ўкі |
| Д. |
сачы́ўцы |
| В. |
сачы́ўку |
| Т. |
сачы́ўкай
сачы́ўкаю |
| М. |
сачы́ўцы |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Со́чыва ‘варэнне’ (Байк. і Некр.), ‘малачко з расцёртых канапель або маку’ (Ласт.), укр. соче́ва ‘зерне сачыўкі’, рус. со́чиво ‘сок, малако з льнянога семені’, ст.-рус. сочиво ‘зерне сачыўкі’, славен. sočivje ‘стручковыя плады; гародніна’, sočȋvo ‘бабовыя’, серб. со̏чӣво ‘тс’, харв. чак. sȍčivo ‘тс’, балг. со́чиво ‘суп’, макед. дыял. сочиво ‘фасоля’, ст.-слав. сочиво ‘сачыўка’. Прасл. *sočivo, вытворнае ад *sokъ, гл. сок (Фасмер, 3, 731; ЕСУМ, 5, 364). Рэканструкцыя першаснага значэння ‘ежа, яда’ на базе каузатыва *sočiti ‘рабіць мокрым, мачыць’ > ‘гатаваць’ па тыпу варыць — варыва (гл. Фурлан у Бязлай, 3, 282–283) падаецца верагоднай, аднак патрабуе дадатковай аргументацыі, параўн. Куркіна, Этимология–1994–1996, 206. Гл. таксама сачыўка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)