сано́рны, -ая, -ае.

У выразе: санорны зычны гук (спец.) — зычны гук, які вымаўляецца з перавагай голасу над шумам (напр.: л, м, н).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сано́рны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. сано́рны сано́рная сано́рнае сано́рныя
Р. сано́рнага сано́рнай
сано́рнае		 сано́рнага сано́рных
Д. сано́рнаму сано́рнай сано́рнаму сано́рным
В. сано́рны (неадуш.)
сано́рнага (адуш.)		 сано́рную сано́рнае сано́рныя (неадуш.)
сано́рных (адуш.)
Т. сано́рным сано́рнай
сано́рнаю		 сано́рным сано́рнымі
М. сано́рным сано́рнай сано́рным сано́рных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

сано́рны лингв. соно́рный;

~ныя гу́кі — соно́рные зву́ки

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сано́рны, ‑ая, ‑ае.

У выразе: санорныя зычныя гл. зычны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

соно́рный лингв. сано́рны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

н, нескл., н.

1. Пятнаццатая літара беларускага алфавіта, якая мае назву «эн». Вялікае Н.

2. Санорны, насавы, пярэднеязычны гук.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

р, нескл., н.

1. Васемнаццатая літара беларускага алфавіта, якая мае назву «эр». Друкаванае р. Вялікае Р.

2. Санорны, пярэднеязычны, зацвярдзелы, дрыжачы зычны гук.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

л, нескл., н.

1. Трынаццатая літара беларускага алфавіта, якая мае назву «эл». Вялікае Л.

2. Санорны, плаўны, пярэднеязычны зычны гук; можа быць мяккім і цвёрдым: вугаль, вугал.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

м, нескл., н.

1. Чатырнаццатая літара беларускага алфавіта, якая мае назву «э м». Малое м.

2. Санорны, насавы, губна-губны, змычны зычны гук; можа быць мяккім і цвёрдым. Мілы, мыла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ґе́лзаць ’кілзаць’ (Сцяц.). Як і кілзаць (гл.), запазычанне з польск. kiełzać ’тс’ (аб паходжанні польск. слоў гл. Брукнер, 227–228). У бел. мове адбылося азванчэнне k‑ > g‑, што нярэдка бывае ў словах, дзе ёсць санорны r або l. Параўн. ге́льзаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)