санаві́ты, -ая, -ае (уст.).

1. Які валодае высокім санам.

С. чыноўнік.

2. Уласцівы чалавеку высокага стану; паважны з выгляду.

С. выгляд.

|| наз. санаві́тасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

санаві́ты

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. санаві́ты санаві́тая санаві́тае санаві́тыя
Р. санаві́тага санаві́тай
санаві́тае		 санаві́тага санаві́тых
Д. санаві́таму санаві́тай санаві́таму санаві́тым
В. санаві́ты (неадуш.)
санаві́тага (адуш.)		 санаві́тую санаві́тае санаві́тыя (неадуш.)
санаві́тых (адуш.)
Т. санаві́тым санаві́тай
санаві́таю		 санаві́тым санаві́тымі
М. санаві́тым санаві́тай санаві́тым санаві́тых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

санаві́ты

1. санови́тый, сано́вный;

с. чыно́ўнік — санови́тый (сано́вный) чино́вник;

2. перен. санови́тый, почте́нный;

с. вы́гляд — санови́тая (почте́нная) нару́жность

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

санаві́ты, ‑ая, ‑ае.

Уст.

1. Які мае высокі чын, сан. І пад’ехаў князь той сакавіты, Серабром і золатам расшыты, Зіхаціць, як ясная зара. Бялевіч. [Валуеў] любіў пагаварыць пра карысць Расіі, асабліва, калі слухаюць санавітыя людзі. Караткевіч.

2. Паважны; важны з выгляду. Сама Гертруда з роўнай усмешкай на сціснутых губах абняла санавітага чалавека. Чорны. // Які ўласцівы такому чалавеку. Людзі ходзяць урачыста. У святочных строях, А з павагай, з сакавітай, — Ходзяць, як героі. Купала.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

санови́тый санаві́ты, сано́ўны;

санови́тый челове́к сано́ўны чалаве́к.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)