самахва́лка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. самахва́лка самахва́лкі
Р. самахва́лкі самахва́лак
Д. самахва́лцы самахва́лкам
В. самахва́лку самахва́лак
Т. самахва́лкай
самахва́лкаю		 самахва́лкамі
М. самахва́лцы самахва́лках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

самахва́лка ж., разг. самохва́лка; бахва́лка, хвасту́нья

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

самахва́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

Разм. Жан. да самахвал.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самахва́л, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм.).

Той, хто займаецца самахвальствам; хвалько.

|| ж. самахва́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак.

|| прым. самахва́льскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

самохва́лка разг. самахва́лка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хвасту́нья ж., разг. хвалько́, -ка́ м., самахва́лка, -кі ж., выхваля́ка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)