самаро́дны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
самаро́дны |
самаро́дная |
самаро́днае |
самаро́дныя |
| Р. |
самаро́днага |
самаро́днай
самаро́днае |
самаро́днага |
самаро́дных |
| Д. |
самаро́днаму |
самаро́днай |
самаро́днаму |
самаро́дным |
| В. |
самаро́дны (неадуш.)
самаро́днага (адуш.) |
самаро́дную |
самаро́днае |
самаро́дныя (неадуш.)
самаро́дных (адуш.) |
| Т. |
самаро́дным |
самаро́днай
самаро́днаю |
самаро́дным |
самаро́днымі |
| М. |
самаро́дным |
самаро́днай |
самаро́дным |
самаро́дных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
самаро́дны, ‑ая, ‑ае.
1. Які сустракаецца ў прыродзе ў хімічна чыстым выглядзе. Самароднае золата. Самародная медзь. // Які ўтрымлівае самародкі (у 1 знач.), з самародкамі. Самародныя россыпы.
2. Прыродны, які развіўся без сістэматычнай адукацыі, выхавання. Самародны талент. □ У ім [Сымоне] прачнуўся самародны практык-аграном; гаспадарчая яго інтуіцыя, звыкласць — сагнала з яго ранейшае сумненне. Чорны. // Уласцівы самародку (у 2 знач.), дасканалы ў творчых адносінах. У.. [К. Каганца] вынікалі такія вершы, як «Кабзар».. — рэч самародная, веючая народныя духам і пакідаючая моцнае ўражанне. Багдановіч. [Ян Каспровіч] прызнаў «Песню» [«Песню пра зубра» М. Гусоўскага] творам самародным І прыкмеціў уплыў Гусоўскага на творчасць Адама Міцкевіча, асабліва на паэму «Пан Тадэвуш». У. Калеснік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)