самалю́бны
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
самалю́бны |
самалю́бная |
самалю́бнае |
самалю́бныя |
| Р. |
самалю́бнага |
самалю́бнай
самалю́бнае |
самалю́бнага |
самалю́бных |
| Д. |
самалю́бнаму |
самалю́бнай |
самалю́бнаму |
самалю́бным |
| В. |
самалю́бны (неадуш.)
самалю́бнага (адуш.) |
самалю́бную |
самалю́бнае |
самалю́бныя (неадуш.)
самалю́бных (адуш.) |
| Т. |
самалю́бным |
самалю́бнай
самалю́бнаю |
самалю́бным |
самалю́бнымі |
| М. |
самалю́бным |
самалю́бнай |
самалю́бным |
самалю́бных |
Крыніцы:
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
самалю́бны, ‑ая, ‑ае.
Тое, што і самалюбівы. Змяніўся чалавек з часу вайны — самалюбны стаў, упарты. Хадкевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
самолюби́вый самалюбі́вы, самалю́бны;
он о́чень самолюби́в ён ве́льмі самалюбі́вы;
самолюби́вый хара́ктер самалю́бны хара́ктар.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)