самалю́бка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
самалю́бка |
самалю́бкі |
| Р. |
самалю́бкі |
самалю́бак |
| Д. |
самалю́бцы |
самалю́бкам |
| В. |
самалю́бку |
самалю́бак |
| Т. |
самалю́бкай
самалю́бкаю |
самалю́бкамі |
| М. |
самалю́бцы |
самалю́бках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
самалю́бка ж., разг. самолю́бка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
самалю́бка, ‑і, ДМ ‑бцы; Р мн. ‑бак; ж.
Жан. да самалюб.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
самолю́бка разг. самалю́бка, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)