самака́тчык
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
самака́тчык |
самака́тчыкі |
| Р. |
самака́тчыка |
самака́тчыкаў |
| Д. |
самака́тчыку |
самака́тчыкам |
| В. |
самака́тчыка |
самака́тчыкаў |
| Т. |
самака́тчыкам |
самака́тчыкамі |
| М. |
самака́тчыку |
самака́тчыках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
самака́тчык м., воен. самока́тчик
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
самака́тчык, ‑а, м.
Устарэлая назва ваеннаслужачага самакатнай часці. [Сапёр:] — А там ужо з гары і самакатчыкі смаляць, матацыклы з чатыры ўзбілася на мост... Бяжыце, бяжыце, думаю... Ну, значыцца, і ўзарваў... Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
самока́тчик воен. самака́тчык, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)