самазва́ны, -ая, -ае.

Які з’яўляецца самазванцам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

самазва́ны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. самазва́ны самазва́ная самазва́нае самазва́ныя
Р. самазва́нага самазва́най
самазва́нае		 самазва́нага самазва́ных
Д. самазва́наму самазва́най самазва́наму самазва́ным
В. самазва́ны (неадуш.)
самазва́нага (адуш.)		 самазва́ную самазва́нае самазва́ныя (неадуш.)
самазва́ных (адуш.)
Т. самазва́ным самазва́най
самазва́наю		 самазва́ным самазва́нымі
М. самазва́ным самазва́най самазва́ным самазва́ных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

самазва́ны самозва́ный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

самазва́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Які самавольна, незаконна прысвоіў сабе чужое імя, званне. — Цікава, а што скажа самазваны старшыня Зубкоўскі? — спытаўся Швец. Гурскі. Стрэльбай грукнуў у дзверы: «Выходзь да мяне, Гаспадар самазваны, на ганак!» Куляшоў.

2. Разм. Які па сваёй ініцыятыве ўзяўся за якую‑н. справу. Назло прарокам самазваным, Што глуха каркаць пачалі, Спявайце [юныя паэты] спевам нечуваным На мове любай вам зямлі! Гілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самозва́ный самазва́ны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)