самаго́ншчыца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. самаго́ншчыца самаго́ншчыцы
Р. самаго́ншчыцы самаго́ншчыц
Д. самаго́ншчыцы самаго́ншчыцам
В. самаго́ншчыцу самаго́ншчыц
Т. самаго́ншчыцай
самаго́ншчыцаю		 самаго́ншчыцамі
М. самаго́ншчыцы самаго́ншчыцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

самаго́ншчыца ж., разг. самого́нщица

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

самаго́ншчыца, ‑ы, ж.

Разм. Жан. да самагоншчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самаго́ншчык, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Той, хто вырабляе самагон.

|| ж. самаго́ншчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

самого́нщица самаго́ншчыца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)