сакрэ́тнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Род пісьмовага стала з адкідной дошкай і шуфлядамі для папер.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сакрэ́тнік

‘стол’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сакрэ́тнік сакрэ́тнікі
Р. сакрэ́тніка сакрэ́тнікаў
Д. сакрэ́тніку сакрэ́тнікам
В. сакрэ́тнік сакрэ́тнікі
Т. сакрэ́тнікам сакрэ́тнікамі
М. сакрэ́тніку сакрэ́тніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сакрэ́тнік

‘чалавек, які выконвае сакрэтнае даручэнне’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сакрэ́тнік сакрэ́тнікі
Р. сакрэ́тніка сакрэ́тнікаў
Д. сакрэ́тніку сакрэ́тнікам
В. сакрэ́тніка сакрэ́тнікаў
Т. сакрэ́тнікам сакрэ́тнікамі
М. сакрэ́тніку сакрэ́тніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сакрэ́тнік м. (письменный стол) секрете́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сакрэ́тнік, ‑а, м.

1. Род пісьмовага стала з адкідной дошкай і шуфлядкамі для папер.

2. Разм. Чалавек, які выконвае сакрэтнае даручэнне. Казюк пачаў нават страляць. Але сакрэтнікі не паддаліся і паставілі на сваім... Чарот. // Асоба, якая любіць сакрэтнічаць.

[Фр. secrétaire.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

секрете́р (письменный столик) сакрэ́тнік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сакрэ́тніца, ‑ы, ж.

Разм. Жан. да сакрэтнік (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)