Сако́лле ’аддаленыя глухія месцы навокал’ (Яшк.). Ад кораня ‑кол‑ (гл. аколіца, наваколле) з прыст. са‑, тыповай для магілёўскіх гаворак, і суф. зборнасці ‑ле.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сако́лле-Ву́гал

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Сако́лле-Ву́гал
Р. Сако́лле-Вугла́
Д. Сако́лле-Вуглу́
В. Сако́лле-Ву́гал
Т. Сако́лле-Вугло́м
М. Сако́лле-Вугле́

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)