сакаві́та
прыслоўе, утворана ад прыметніка
| станоўч. |
выш. |
найвыш. |
| сакаві́та |
сакаві́цей |
- |
Крыніцы:
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
сакаві́та-зялёны
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
сакаві́та-зялёны |
сакаві́та-зялёная |
сакаві́та-зялёнае |
сакаві́та-зялёныя |
| Р. |
сакаві́та-зялёнага |
сакаві́та-зялёнай
сакаві́та-зялёнае |
сакаві́та-зялёнага |
сакаві́та-зялёных |
| Д. |
сакаві́та-зялёнаму |
сакаві́та-зялёнай |
сакаві́та-зялёнаму |
сакаві́та-зялёным |
| В. |
сакаві́та-зялёны (неадуш.)
сакаві́та-зялёнага (адуш.) |
сакаві́та-зялёную |
сакаві́та-зялёнае |
сакаві́та-зялёныя (неадуш.)
сакаві́та-зялёных (адуш.) |
| Т. |
сакаві́та-зялёным |
сакаві́та-зялёнай
сакаві́та-зялёнаю |
сакаві́та-зялёным |
сакаві́та-зялёнымі |
| М. |
сакаві́та-зялёным |
сакаві́та-зялёнай |
сакаві́та-зялёным |
сакаві́та-зялёных |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
сакаві́та-ружо́вы
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
сакаві́та-ружо́вы |
сакаві́та-ружо́вая |
сакаві́та-ружо́вае |
сакаві́та-ружо́выя |
| Р. |
сакаві́та-ружо́вага |
сакаві́та-ружо́вай
сакаві́та-ружо́вае |
сакаві́та-ружо́вага |
сакаві́та-ружо́вых |
| Д. |
сакаві́та-ружо́ваму |
сакаві́та-ружо́вай |
сакаві́та-ружо́ваму |
сакаві́та-ружо́вым |
| В. |
сакаві́та-ружо́вы (неадуш.)
сакаві́та-ружо́вага (адуш.) |
сакаві́та-ружо́вую |
сакаві́та-ружо́вае |
сакаві́та-ружо́выя (неадуш.)
сакаві́та-ружо́вых (адуш.) |
| Т. |
сакаві́та-ружо́вым |
сакаві́та-ружо́вай
сакаві́та-ружо́ваю |
сакаві́та-ружо́вым |
сакаві́та-ружо́вымі |
| М. |
сакаві́та-ружо́вым |
сакаві́та-ружо́вай |
сакаві́та-ружо́вым |
сакаві́та-ружо́вых |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
хра́пнуць, ‑не; зак. і аднакр.
Зламацца з трэскам. Ды раптам сакавіта храпне граб. Успыхнуць росаў зыркія вясёлкі. Барадулін. Хоць хворага не бачыш месца, Дуб храпне так, што браце мой! Гаўрусёў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
чмо́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., каго-што і без дап.
Разм.
1. Тое, што і цмокаць. Ваня чмокаў на каня, торгаў лейцамі. Новікаў. — Не даведаецца [Валодзя], я вас сустрэну ля паста, — паспешна дадавала Рыма, чмокала Марка ў шчаку і хуценька бегла ў сваю зямлянку... Васілеўская.
2. Утвараць гукі, падобныя на хлюпанне. Хлюпалі і сакавіта чмокалі капытамі ў рэдкай гразі змораныя коні. Нікановіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)