сабо́рны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. сабо́рны сабо́рная сабо́рнае сабо́рныя
Р. сабо́рнага сабо́рнай
сабо́рнае		 сабо́рнага сабо́рных
Д. сабо́рнаму сабо́рнай сабо́рнаму сабо́рным
В. сабо́рны (неадуш.)
сабо́рнага (адуш.)		 сабо́рную сабо́рнае сабо́рныя (неадуш.)
сабо́рных (адуш.)
Т. сабо́рным сабо́рнай
сабо́рнаю		 сабо́рным сабо́рнымі
М. сабо́рным сабо́рнай сабо́рным сабо́рных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

сабо́рны в разн. знач. собо́рный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сабо́рны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да сабору (у 1, 2 знач.). Саборная пастанова. Саборныя ўрачыстасці.

2. Які мае адносіны да сабора, належыць сабору (у 3 знач.). Саборная маёмасць. Саборная плошча. // Які адбываецца ў саборы. Саборнае служэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сабо́р, -а; -у, мн. -ы, -аў, м.

1. -у. Сход, з’езд (спец.).

Царкоўны с.

Памесны с. (з’езд служыцеляў хрысціянскай царквы).

2. -а. Галоўная або вялікая царква ў горадзе, манастыры.

Кафедральны с.

|| прым. сабо́рны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

собо́рный сабо́рны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кано́нік, ‑а, м.

Саборны свяшчэннік у каталіцкай і англіканскай цэрквах.

[Лац. canonicus.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)