сабата́жнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, які займаецца сабатажам.

|| ж. сабата́жніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. сабата́жніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сабата́жнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сабата́жнік сабата́жнікі
Р. сабата́жніка сабата́жнікаў
Д. сабата́жніку сабата́жнікам
В. сабата́жніка сабата́жнікаў
Т. сабата́жнікам сабата́жнікамі
М. сабата́жніку сабата́жніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сабата́жнік м. сабота́жник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сабата́жнік, ‑а, м.

Той, хто займаецца сабатажам. Маргун павінен быў напісаць перадавы артыкул аб класавай барацьбе ў вёсцы, аб сабатажніках, якія шкодзілі калгаснаму будаўніцтву. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сабота́жник сабата́жнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сабата́жніца, ‑ы, ж.

Жан. да сабатажнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)