сабата́жнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, які займаецца сабатажам.

|| ж. сабата́жніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. сабата́жніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сабата́жнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сабата́жнік сабата́жнікі
Р. сабата́жніка сабата́жнікаў
Д. сабата́жніку сабата́жнікам
В. сабата́жніка сабата́жнікаў
Т. сабата́жнікам сабата́жнікамі
М. сабата́жніку сабата́жніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сабата́жнік м. сабота́жник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сабата́жнік, ‑а, м.

Той, хто займаецца сабатажам. Маргун павінен быў напісаць перадавы артыкул аб класавай барацьбе ў вёсцы, аб сабатажніках, якія шкодзілі калгаснаму будаўніцтву. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сабата́жнік м. Saboteur [-´tø:r] m -s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

сабота́жник сабата́жнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сабата́жніца, ‑ы, ж.

Жан. да сабатажнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

sabotażysta

м. сабатажнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

saboteur [ˌsæbəˈtɜ:] n.

1. сабата́жнік; сабата́жніца; шко́днік; шко́дніца

2. дыверса́нт; дыверса́нтка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Saboteur

[-'tø:r]

m -s, -e сабата́жнік

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)