рыфма́ч

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. рыфма́ч рыфмачы́
Р. рыфмача́ рыфмачо́ў
Д. рыфмачу́ рыфмача́м
В. рыфмача́ рыфмачо́ў
Т. рыфмачо́м рыфмача́мі
М. рыфмачу́ рыфмача́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

рыфма́ч, -ча́ м., разг., пренебр. рифма́ч

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рыфма́ч, ‑а, м.

Разм. зневаж. Дрэнны, бяздарны паэт. Але ёсць такія рыфмачы, Што за соль яе [бацькаўшчыны], за хлеб яе найлепшы Хочуць толькі вершам заплаціць. Танк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рыфмаплёт, -а, М -лёце, мн. -ы, -аў, м. (разм., зневаж.).

Стваральнік недасканалых вершаў; рыфмач.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рифма́ч разг., пренебр. рыфма́ч, -ча́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рыфмаплёт, ‑а, М ‑плёце, м.

Разм. зневаж. Дрэнны складальнік вершаў; рыфмач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)