рыла́ты

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. рыла́ты рыла́тая рыла́тае рыла́тыя
Р. рыла́тага рыла́тай
рыла́тае		 рыла́тага рыла́тых
Д. рыла́таму рыла́тай рыла́таму рыла́тым
В. рыла́ты (неадуш.)
рыла́тага (адуш.)		 рыла́тую рыла́тае рыла́тыя (неадуш.)
рыла́тых (адуш.)
Т. рыла́тым рыла́тай
рыла́таю		 рыла́тым рыла́тымі
М. рыла́тым рыла́тай рыла́тым рыла́тых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

рыла́ты

1. длинноры́лый;

2. груб. толстомо́рдый; морда́стый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рыла́ты, ‑ая, ‑ае.

1. З доўгім рылам (у 2 знач.). Рылатая бутэлька.

2. З вялікім рылам (пра жывёл). Рылаты кабан.

3. Груб. З тоўстым тварам. Рылаты чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рыла́сты, см. рыла́ты

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рыла́сты, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і рылаты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Нары́льнік ’высыпка, маленькія прышчыкі на губах’ (Бяльк.). Да рыла ’лыч, перан. твар у чалавека’, параўн. рылаты ’які мае тоўстыя, абвіслыя губы’ (Нас.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Рыла́н, рыле́й ’чалавек з поўным чырвоным тварам’ (ТС). Сюды ж рыла́сты ’таўстаморды’ (Байк. і Некр.), рыла́стый ’чалавек з моцным, громкім голасам’, рылатый ’чалавек з тоўстымі, адвіслымі губамі’ (Нас.), рыла́ты ’губаты’ (люб., ЛА). Адыменныя ўтварэнні з рознымі суфіксамі ад ры́ла (гл.) (Пра словаўтваральны тып з суф. ‑ан і ‑ей гл. Сцяцко, Афікс. наз., адпаведна 94 і 98). Тое ж у іншых мовах, параўн. рус. дыял. рыла́н ’таўстарылы’, серб.-харв. ри̏ласт ’мардасты’, ’губасты’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)