ры́гель

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ры́гель ры́гелі
Р. ры́геля ры́геляў
Д. ры́гелю ры́гелям
В. ры́гель ры́гелі
Т. ры́гелем ры́гелямі
М. ры́гелі ры́гелях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ры́гель м., спец. ри́гель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ры́гель, ‑я, м.

1. Спец. Папярочная гарызантальная бэлька ў будаўнічых канструкцыях (у каркасных збудаваннях злучае калоны, у фермах — кроквы і пад.).

2. Засаўка ў замку.

[Ням. Riegel.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ры́гель ’жалезная засаўка’ (В. В. 116), ст.-бел. рыгель ’засаўка’ (1653). З ням. Riegel ’засаўка’, магчыма, праз польскую, параўн. польск. rygiel ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ри́гель спец. ры́гель, -ля м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)