рыба́чы гл. рыбак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рыба́чы

прыметнік, прыналежны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. рыба́чы рыба́чая рыба́чае рыба́чыя
Р. рыба́чага рыба́чай
рыба́чае		 рыба́чага рыба́чых
Д. рыба́чаму рыба́чай рыба́чаму рыба́чым
В. рыба́чы (неадуш.)
рыба́чага (адуш.)		 рыба́чую рыба́чае рыба́чыя (неадуш.)
рыба́чых (адуш.)
Т. рыба́чым рыба́чай
рыба́чаю		 рыба́чым рыба́чымі
М. рыба́чым рыба́чай рыба́чым рыба́чых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

рыба́чы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. рыба́чы рыба́чая рыба́чае рыба́чыя
Р. рыба́чага рыба́чай
рыба́чае		 рыба́чага рыба́чых
Д. рыба́чаму рыба́чай рыба́чаму рыба́чым
В. рыба́чы (неадуш.)
рыба́чага (адуш.)		 рыба́чую рыба́чае рыба́чыя (неадуш.)
рыба́чых (адуш.)
Т. рыба́чым рыба́чай
рыба́чаю		 рыба́чым рыба́чымі
М. рыба́чым рыба́чай рыба́чым рыба́чых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

рыба́чы рыба́чий

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рыба́чы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да рыбака, належыць яму. Рыбачая лодка. Рыбачая вопратка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рыба́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Чалавек, які займаецца рыбнай лоўляй як промыслам, а таксама як аматар рыбнай лоўлі.

Калі бацька р., дык і дзеці ў ваду глядзяць (з нар.).

|| ж. рыба́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і. -чак.

|| прым. рыба́цкі, -ая, -ае і рыба́чы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рыба́чий рыба́цкі, рыба́чы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Парог ’бервяно або брус, прымацаваныя пад дзвярамі паміж вушакамі; камяністы папярочны выступ на дне ракі, які нарушае плаўнасць цячэння’ (ТСБМ, Інстр. I, Шат., Сл. ПЗБ), поро́г ’парог, прыступкі; сядзенне ў выдзеўбаным чоўне’ (ТС), ’парог; бэлька над дзвярыма’ (Мат. Гом.). Агульнаслав.: рус. поро́г, укр. порі́г, поро́гу, ст.-рус. порогъ, ст.-слав. прагь, польск. próg, в.-луж. proh, н.-луж. prog, чэш. práh, славац. prah, серб.-харв. пра̏г, славен. prág, балг. праг(ът). Прасл. porgъ. Роднасныя ў і.-е. мовах: літ. pérgas ’рыбачы човен’, ст.-ісл. forkr ’дубіна’, ст.-сакс. ferkal ’засаўка’, лац. pergula ’прыбудова ў доме, выступ у сцяне, вінаграднік, хаціна, гарышча’, магчыма, і арм. harkanem ’б’ю’ (гл. Траўтман, РВВ, 32, 151 і наст.; Вальдэ-Гофман, 288; Фасмер, 3, 329; там жа і інш. літ-pa). Адносна семантыкі бел. слова параўн. серб.-харв. prag (на востраве Пату), якое абазначае любое з чатырох бэлек дзвярной рамы, і лац. limen ’парог; верхняя бэлька над дзвярыма’ (гл. Махэк₂, 478).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)