Ручво́ ’самае глыбокае цячэнне ракі’ (Ластоўскі, Выбр. тв., 421), ’вадацёк па ўпадзіне, жолабу’ (Ласт.). Таго ж паходжання, што і ручай (гл.). Магчыма, штучна створаны адпаведнік для называння фарватару, параўн. ручво́ ’кассё’: узяў яе [касу] на плячо ручвом (Воранаў, Полымя, 1971, 5, 120).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ру́сло ср.

1. рэ́чышча, -шча ср., ручво́, -ва́ ср.; ло́жа, -жа ср.;

ру́сло вы́сохшей реки́ рэ́чышча (ручво́) вы́сахлай ракі́;

2. перен. ход, род. хо́ду м., ручво́, -ва́ ср.;

жизнь вошла́ в норма́льное ру́сло жыццё пайшло́ нарма́льным хо́дам.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рэчышча, ложа; ручво (разм.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)