руха́ч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (спец.).

Назва ўстройстваў, якія забяспечваюць рух (у 2 знач.; вінт¹ самалёта, кола, гусеніцы танка).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

руха́ч

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. руха́ч рухачы́
Р. рухача́ рухачо́ў
Д. рухачу́ рухача́м
В. руха́ч рухачы́
Т. рухачо́м рухача́мі
М. рухачы́ рухача́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

руха́ч, -ча́ м., спец. дви́житель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

руха́ч, ‑а, м.

Спец. Устройства (вінт самалёта, кола аўтамабіля і пад.), якое забяспечвае рух якога‑н. транспартнага сродку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дви́житель техн. руха́ч, -ча́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)