Русі́нка

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Русі́нка
Р. Русі́нкі
Д. Русі́нцы
В. Русі́нку
Т. Русі́нкай
Русі́нкаю
М. Русі́нцы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

русі́нка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. русі́нка русі́нкі
Р. русі́нкі русі́нак
Д. русі́нцы русі́нкам
В. русі́нку русі́нак
Т. русі́нкай
русі́нкаю		 русі́нкамі
М. русі́нцы русі́нках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

русі́нка,

гл. русіны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

руси́нка русі́нка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

русі́ны, ‑аў; адз. русін, ‑а, м.; русінка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. русінкі, ‑нак; ж.

Назва ўкраінцаў заходнеўкраінскіх зямель, якая мела найбольшае распаўсюджанне ў час іх знаходжання пад аўстра-венгерскім гнётам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)