рукапі́сны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. рукапі́сны рукапі́сная рукапі́снае рукапі́сныя
Р. рукапі́снага рукапі́снай
рукапі́снае		 рукапі́снага рукапі́сных
Д. рукапі́снаму рукапі́снай рукапі́снаму рукапі́сным
В. рукапі́сны (неадуш.)
рукапі́снага (адуш.)		 рукапі́сную рукапі́снае рукапі́сныя (неадуш.)
рукапі́сных (адуш.)
Т. рукапі́сным рукапі́снай
рукапі́снаю		 рукапі́сным рукапі́снымі
М. рукапі́сным рукапі́снай рукапі́сным рукапі́сных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

рукапі́сны рукопи́сный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рукапі́сны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да рукапісу (у 2 знач.); прызначаны для захоўвання рукапісаў. Рукапісны аддзел бібліятэкі.

2. Напісаны ад рукі. Рукапісны тэкст. □ На ўчастках выпускаліся рукапісныя «маланкі», у якіх расказвалася пра работу перадавых брыгад, перадаваўся вопыт лепшых рабочых. Краўчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ру́капіс, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. Арыгінал або копія тэксту, напісанага ад рукі ці аддрукаванага на пішучай машынцы.

Рукапісы пісьменніка.

Аддаць р. у набор.

2. Помнік пісьменнасці, які адносіцца пераважна да часу ўзнікнення кнігадрукавання.

Вывучэнне старажытных рукапісаў.

|| прым. рукапі́сны, -ая, -ае.

Р. тэкст.

Р. аддзел бібліятэкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рукопи́сный рукапі́сны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рандо́², нескл., н.

1. Закруглены рукапісны, а таксама друкаваны шрыфт (спец.).

2. Пяро са зрэзаным канцом для пісання такім шрыфтам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лісто́ўка, -і, ДМ -то́ўцы, мн. -і, -то́вак, ж.

Друкаваны або рукапісны лісток з тэкстам (выявай) звычайна злабадзённага агітацыйна-палітычнага або інфармацыйнага зместу.

Л. паўстанцаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

друкава́ны, -ая, -ае.

1. Зроблены друкаваным спосабам; не рукапісны.

Друкаваная кніга.

2. Які мае форму, знешні выгляд друкаванага.

Друкаваныя літары.

3. Змешчаны ў друку¹.

Друкаваныя варыянты верша.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ру́капіс ’тэкст, напісаны ад рукі або на друкавальнай машынцы’, ’рукапісны помнік старажытнай пісьменнасці’ (ТСБМ). Складаны назоўнік ад рука (гл.) і пісаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

шапіро́граф, ‑а, м.

Прыстасаванне для друкаванага размнажэння тэксту без прымянення друкарскага набору. У гімназіі выдаваўся на шапірографе рукапісны вучнёўскі часопіс. У. Калеснік.

[Ад уласн. імя і грэч. graphō — пішу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)