ру́дны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
ру́дны |
ру́дная |
ру́днае |
ру́дныя |
| Р. |
ру́днага |
ру́днай
ру́днае |
ру́днага |
ру́дных |
| Д. |
ру́днаму |
ру́днай |
ру́днаму |
ру́дным |
| В. |
ру́дны (неадуш.)
ру́днага (адуш.) |
ру́дную |
ру́днае |
ру́дныя (неадуш.)
ру́дных (адуш.) |
| Т. |
ру́дным |
ру́днай
ру́днаю |
ру́дным |
ру́днымі |
| М. |
ру́дным |
ру́днай |
ру́дным |
ру́дных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ру́дны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да руды. Рудныя багацці. // Які мае ў сабе руду. Рудныя выкапні.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
руда́, -ы́, ДМ рудзе́, мн. ру́ды, руд, ж.
Прыродная мінеральная сыравіна, якая змяшчае ў сабе металы ці іх злучэнні.
Жалезная р.
|| прым. ру́дны, -ая, -ае.
Рудныя горы.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)