Руда́ўка
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
| Н. |
Руда́ўка |
| Р. |
Руда́ўкі |
| Д. |
Руда́ўцы |
| В. |
Руда́ўку |
| Т. |
Руда́ўкай
Руда́ўкаю |
| М. |
Руда́ўцы |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
руда́ўка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
| Н. |
руда́ўка |
| Р. |
руда́ўкі |
| Д. |
руда́ўцы |
| В. |
руда́ўку |
| Т. |
руда́ўкай
руда́ўкаю |
| М. |
руда́ўцы |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
руда́ўка ж., разг. боло́тная ры́жая вода́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
руда́ўка, ‑і, ДМ ‑ўцы, ж.
Разм. Балотная рыжая вада. Дзе-нідзе паміж травы рдзелася мутна-меднага колеру балотная рудаўка, якая пазірала ўверх, нібы аграмаднае мёртвае вока. Бядуля. Не ты, а я ў балоце Ляжаў асенняй золлю, У ледзяной рудаўцы, Скалелы да касцей. Гілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Руда́ўка ’балотная рыжая вада’ (ТСБМ). Ад руды (гл.) як сіняўка ’сіняк; грыб паганка’, кісляўка ’яблыня з кіслымі пладамі’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)