руба́ка, -і, ДМ -ку, мн. -і, руба́к, м. (разм.).
Смелы, адважны чалавек, які па-майстэрску валодае халоднай зброяй (шабляй, шашкай).
Хвацкі р.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
руба́ка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
руба́ка |
руба́кі |
| Р. |
руба́кі |
руба́к |
| Д. |
руба́ку |
руба́кам |
| В. |
руба́ку |
руба́к |
| Т. |
руба́кам |
руба́камі |
| М. |
руба́ку |
руба́ках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
руба́ка м., разг. руба́ка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
руба́ка разг. руба́ка, -кі м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
руба́ка, ‑і, м.
Разм. Смелы, адважны чалавек, які па-майстэрску валодае халоднай зброяй. Гэты стары салдат, хвацкі рубака, узнагароджаны трымя Георгіеўскімі крыжамі, потым камандзір эскадрона ў Будзёнаўскай конарміі. Хомчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Руба́ка ’адважны чалавек, які выдатна валодае халоднай зброяй’ (ТСБМ), ’хто робіць сходу, не задумваючыся’ (Нас.). Аддзеяслоўны нульсуфіксальны назоўнік ад рубаць, рубацца (гл.) як заступа ’абаронца’, балака, пралаза і інш. У першым значэнні, магчыма, русізм, параўн. руба́ч ’тс’ (Некр. і Байк.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Важа́ка ’важак’ (КЭС): «Важакаю быць — трэба з мядзведзем знацца» (Янк. БП). Да вадзі́ць, як рубака < рубіць. Да вагання ў родзе параўн. небарак, небарака.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)