ро́шчына, -ы, ж.

1. Негустое цеста на дражджах або з закваскай, якое пасля замешваюць.

2. Цэментны, будаўнічы раствор.

|| прым. ро́шчынны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ро́шчына

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. Ро́шчына
Р. Ро́шчына
Д. Ро́шчыну
В. Ро́шчына
Т. Ро́шчынам
М. Ро́шчыне

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ро́шчына

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. ро́шчына
Р. ро́шчыны
Д. ро́шчыне
В. ро́шчыну
Т. ро́шчынай
ро́шчынаю
М. ро́шчыне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ро́шчына ж. опа́ра

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ро́шчына, ‑ы, ж.

1. Негустое цеста на дражджах або з закваскай, якое пасля замешваюць. Вярнуўся мужык у хату. Глядзіць, аж тут замест яго рабая свіння гаспадарыць: рассыпала муку, з’ела рошчыну і сагнала квактуху з рэшата. Якімовіч. [Маша] раскрыла дзежку, удыхнула прыемны, кіслы пах рошчыны. Шамякін.

2. Цэментны, будаўнічы раствор. Машына за машынай ідуць грузавікі з цэглай, рошчынай, бэлькамі. Гарбук. Пасля работы, нават не памыўшы заляпанага рошчынай твару, ён пабег ва ўпраўленне трэста. Асіпенка. Кладка скрозь вельмі трывалая, з тонкімі швамі вапнавай рошчыны і роўнай апрацоўкай паверхні. Ліс.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ро́шчына, рашчы́на, рошчы́на, рошчэ́на ’рошчына для хлеба, негустое цеста на дрожджах або з закваскай, якое пасля замешваюць’, ’цэментны, будаўнічы раствор’ (ТСБМ, Сержп., Рам. 8, ТС; ЛА, 4; Сл. Брэс., Байк. і Некр.), ’маладое цеста’ (Сцяшк.), ’кулага (страва)’ (Сл. Брэс.). Аддзеяслоўнае ўтварэнне з суф. ‑ін‑а са значэннем ’прадмет — вынік дзеяння’. Да расчыняць (< прасл. *orz‑činjati < *činiti > бел. чыні́ць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

укі́снуць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -не; укі́с, -сла; зак.

Стаць кіслым, набыць неабходную кіслату.

Рошчына ўкісла.

|| незак. укіса́ць, -а́е.

|| наз. укіса́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

падбро́снець, ‑ее; зак.

Крыху, злёгку заброснець. Рошчына падброснела.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Пашчы́на ’рошчына’ (ветк., Мат. Гом.). Утварылася ў выніку кантамінацыі лексем рошчына і пачын ’^’пачатак хлеба’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

укі́снуць, ‑не; пр. укіс, ‑ла; зак.

Стаць кіслым, набыць неабходную кіслату. Укісла рошчына.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)