Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
рво́тны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
рво́тны |
рво́тная |
рво́тнае |
рво́тныя |
| Р. |
рво́тнага |
рво́тнай
рво́тнае |
рво́тнага |
рво́тных |
| Д. |
рво́тнаму |
рво́тнай |
рво́тнаму |
рво́тным |
| В. |
рво́тны (неадуш.)
рво́тнага (адуш.) |
рво́тную |
рво́тнае |
рво́тныя (неадуш.)
рво́тных (адуш.) |
| Т. |
рво́тным |
рво́тнай
рво́тнаю |
рво́тным |
рво́тнымі |
| М. |
рво́тным |
рво́тнай |
рво́тным |
рво́тных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
рво́тны фарм. рво́тный;
р. парашо́к — рво́тный порошо́к
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
рво́тны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да рвоты. Рвотны акт. // Які выклікае рвоту. Рвотны сродак.
2. у знач. наз. рво́тнае, ‑ага, н. Лякарства, якое выклікае рвоту.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ірво́та і (пасля галосных) рво́та, -ы, ДМ (і)рво́це, ж.
Адвольнае вывяржэнне змесціва страўніка цераз рот, а таксама тое, што вывергнута такім чынам.
|| прым. ірво́тны і (пасля галосных) рво́тны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
рво́тный ірво́тны, (после гласных) рво́тны.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Во́бмег ’расліна, Conium maculatum’, балігалоў плямісты’; ’блёкат’ (БРС), вобмегам (выйсці) ’бокам’ (Жд., 1). Рус. о́мег ’то’, о́мяк ’цыкута’, укр. о́мег, ц.-слав. омѣгъ ’ядавітая расліна, Lupicida’, польск. omieg, ст.-польск. omięg, omiażdżyła się owca ’аўца атруцілася цыкутай’, чэш. oměj, voměj, omih ’Aconitum’, славац. omich, omega, omeda ’тс’, славен. omej ’тс’. Прасл. *oměgъ звязана чаргаваннем з мігаць таму, што гэтыя (ядавітыя) расліны маюць адурманьваючае дзеянне (Мацэнаўэр, LF, 11, 352; Брукнер, 379). Назалізацыя ў польск. другасная насуперак Міклашычу (221). Гіпотэза Мяркулавай (ЭИРЯ, 3, 18–19), якая звязвае слав. oměgъ з лац. vomica ’рвотны’ і мяркуе, што гэта запазычанне з лац. vomitus ’рвота’ бел. і польск. мовамі, малаверагодная з фанетычнага пункту погляду і ў адносінах канкрэтнай гісторыі запазычанага слова (напр., польск. womitować, womitowy і бел. ваніты, воміт ’рвота’ не перацярпелі ніякіх змяненняў; б у бел. слове — вынік замены о‑ на об‑ пад уплывам народнай этымалогіі ў выніку ўспрымання о‑ як прыстаўкі. Параўн. омег і амежнік. Гл. таксама Фасмер, 3, 138; Махэк₂, 414.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)