Рачны́я

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, субстантываваны множналікавы, ад’ектыўнае скланенне

мн.
-
Н. Рачны́я
Р. Рачны́х
Д. Рачны́м
В. Рачны́я
Т. Рачны́мі
М. Рачны́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Засце́нак-Рачны́я

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 2 скланенне

адз.
Н. Засце́нак-Рачны́я
Р. Засце́нка-Рачны́х
Д. Засце́нку-Рачны́м
В. Засце́нак-Рачны́я
Т. Засце́нкам-Рачны́мі
М. Засце́нку-Рачны́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

перака́т², -у, М -ка́це, мн. -ы, -аў, м.

Мелкаводны ўчастак рэчышча ракі.

Рачныя перакаты.

|| прым. перака́тны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рачны́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. рачны́ рачна́я рачно́е рачны́я
Р. рачно́га рачно́й
рачно́е		 рачно́га рачны́х
Д. рачно́му рачно́й рачно́му рачны́м
В. рачны́ (неадуш.)
рачно́га (адуш.)		 рачну́ю рачно́е рачны́я (неадуш.)
рачны́х (адуш.)
Т. рачны́м рачно́й
рачно́ю		 рачны́м рачны́мі
М. рачны́м рачно́й рачны́м рачны́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ледавіко́ва-рачны́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ледавіко́ва-рачны́ ледавіко́ва-рачна́я ледавіко́ва-рачно́е ледавіко́ва-рачны́я
Р. ледавіко́ва-рачно́га ледавіко́ва-рачно́й
ледавіко́ва-рачно́е		 ледавіко́ва-рачно́га ледавіко́ва-рачны́х
Д. ледавіко́ва-рачно́му ледавіко́ва-рачно́й ледавіко́ва-рачно́му ледавіко́ва-рачны́м
В. ледавіко́ва-рачны́ (неадуш.)
ледавіко́ва-рачно́га (адуш.)		 ледавіко́ва-рачну́ю ледавіко́ва-рачно́е ледавіко́ва-рачны́я (неадуш.)
ледавіко́ва-рачны́х (адуш.)
Т. ледавіко́ва-рачны́м ледавіко́ва-рачно́й
ледавіко́ва-рачно́ю		 ледавіко́ва-рачны́м ледавіко́ва-рачны́мі
М. ледавіко́ва-рачны́м ледавіко́ва-рачно́й ледавіко́ва-рачны́м ледавіко́ва-рачны́х

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вае́нна-рачны́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. вае́нна-рачны́ вае́нна-рачна́я вае́нна-рачно́е вае́нна-рачны́я
Р. вае́нна-рачно́га вае́нна-рачно́й
вае́нна-рачно́е		 вае́нна-рачно́га вае́нна-рачны́х
Д. вае́нна-рачно́му вае́нна-рачно́й вае́нна-рачно́му вае́нна-рачны́м
В. вае́нна-рачны́ (неадуш.)
вае́нна-рачно́га (адуш.)		 вае́нна-рачну́ю вае́нна-рачно́е вае́нна-рачны́я (неадуш.)
вае́нна-рачны́х (адуш.)
Т. вае́нна-рачны́м вае́нна-рачно́й
вае́нна-рачно́ю		 вае́нна-рачны́м вае́нна-рачны́мі
М. вае́нна-рачны́м вае́нна-рачно́й вае́нна-рачны́м вае́нна-рачны́х

Крыніцы: piskunou2012, prym2009, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

азёрна-рачны́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. азёрна-рачны́ азёрна-рачна́я азёрна-рачно́е азёрна-рачны́я
Р. азёрна-рачно́га азёрна-рачно́й
азёрна-рачно́е		 азёрна-рачно́га азёрна-рачны́х
Д. азёрна-рачно́му азёрна-рачно́й азёрна-рачно́му азёрна-рачны́м
В. азёрна-рачны́ (неадуш.)
азёрна-рачно́га (адуш.)		 азёрна-рачну́ю азёрна-рачно́е азёрна-рачны́я (неадуш.)
азёрна-рачны́х (адуш.)
Т. азёрна-рачны́м азёрна-рачно́й
азёрна-рачно́ю		 азёрна-рачны́м азёрна-рачны́мі
М. азёрна-рачны́м азёрна-рачно́й азёрна-рачны́м азёрна-рачны́х

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сцяжэ́лы, ‑ая, ‑ае.

Абл. Ацяжэлы. Шмат з таго помніцца, — возьме калі ды ўсплыве. Вымыюць яго ўспаміны, як рачныя віры выносяць на паверхню ў паводку сцяжэлае палена-камень. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бро́сня, ‑і, ж.

1. Мікраскапічны грыбок, які развіваецца на заражанай гніллю вадкасці або волкай паверхні чаго‑н.; плесня. Смятана пакрылася тоўстым слоем бросні.

2. Зялёная паверхня з водарасцей, якой пакрываецца застаялая вада. Ні параходы, ні баржы, ні плыты не плылі па Дзвіне; бросняй зарасталі рачныя затокі. Хадкевіч. // перан. Атмасфера застойнасці, праяўленне адмоўных з’яў, пошласці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Рыгва́ ’дрыгва’ (чэрв., ЛА, 2), рыга, рыгва́ ’горла, рачныя рукавы, на якія рака падзяляецца пры ўліванні ў вусце’ (Ласт.). Утворана ад дрыгва́ (гл.) у выніку адпадзення пачатковага зычнага, як дрыжва́ ад дрыжа́ць, брахва́ ад браха́ць (Пра словаўтваральную мадэль гл. Сцяцко, Афікс. наз., 34, 85). З іншага боку, не выключана магчымасць утварэння ад рыга́ць (гл.), параўн. рыгво́ ’горла’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)