расчы́стка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. расчы́стка
Р. расчы́сткі
Д. расчы́стцы
В. расчы́стку
Т. расчы́сткай
расчы́сткаю
М. расчы́стцы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

расчы́стка ж. расчи́стка; см. расчы́сціць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

расчы́стка, ‑і, ДМ ‑стцы; ж.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. расчышчаць — расчысціць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

расчы́сціць, -чы́шчу, -чы́сціш, -чы́сціць; -чы́шчаны; зак., што.

Ачысціць, вызваліць ад чаго-н.; прыбраць што-н.

Р. дарожку ад снегу.

|| незак. расчышча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. расчышчэ́нне, -я, н. і расчы́стка, -і, ДМ -тцы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

расчи́стка расчы́стка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

снегаачы́стка, ‑і, ДМ ‑тцы, ж.

Расчыстка вуліц, дарог і пад. ад снегу. Арганізаваць снегаачыстку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Пачы́на 1 ’вясло’ (бых., ветк., чэрык., Мат. Маг., Мат. Гом.). Да апачына (гл.).

◎ Пачы́на 2 (а магчыма, і пачын паводле ілюстратыўнага матэрыялу: Насек на лугу 30 пачынаў лазы) ’вязка лазы’ (добр., Мат. Гом.). Рус. почи‑н‑ок ’расчыстка лесу’. Утворана пры дапамозе суфікса ‑n‑ ад асновы *kei‑, а не ад *ken‑, з якой народная этымалогія звязвае лексему починок (Аткупшчыкоў, Из истории, 141, 157 і 172).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)