распо́рванне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. распо́рванне
Р. распо́рвання
Д. распо́рванню
В. распо́рванне
Т. распо́рваннем
М. распо́рванні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

распо́рванне ср. распа́рывание, по́рка ж.; см. распо́рваць I

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

распо́рванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. распорваць — распароць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

распа́рывание распо́рванне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дапаро́ць, ‑пару, ‑пораш, ‑пора; зак., што.

Разм. Скончыць распорванне чаго‑н.; распароць да пэўнага месца. Дапароць плацце.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пропа́рывание прапо́рванне, -ння ср., распо́рванне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вспа́рывание разг. успо́рванне, -ння ср., распо́рванне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

распо́рка​II ж. (действие), портн. распо́рванне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

по́рка​I ж. (распарывание) распо́рванне, -ння ср., по́рка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)