раскуры́ць, -куру́, -ку́рыш, -ку́рыць; -ку́раны; зак., што.

1. Распаліць (папяросу, цыгару, люльку).

2. Выкурыць (разм.).

|| незак. раску́рваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. раску́рванне,-я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

раскуры́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. раскуру́ раску́рым
2-я ас. раску́рыш раску́рыце
3-я ас. раску́рыць раску́раць
Прошлы час
м. раскуры́ў раскуры́лі
ж. раскуры́ла
н. раскуры́ла
Загадны лад
2-я ас. раскуры́ раскуры́це
Дзеепрыслоўе
прош. час раскуры́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

раскуры́ць сов., в разн. знач. раскури́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

раскуры́ць, ‑куру, ‑курыш, ‑курыць; зак., што.

1. Распаліць (папяросу, цыгару). — Гарыць яшчэ? Дай прыкуру.. Што за ліха, ніяк ... Чакай, я сваю раскуру... Брыль.

2. Разм. Выкурыць. [Партызан:] — Для вас, таварыш начштаба, ёсць асобна на цыгарачку. [Маеўскі:] — Не. Вы мне давайце з агульнай і тую круціце, разам раскурым. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раскури́ть сов. раскуры́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

раску́рваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да раскурыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раску́рванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. раскурваць — раскурыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раску́рка, ‑і, ДМ ‑рцы, ж.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. раскурваць — раскурыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)