рамо́нтніца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
рамо́нтніца |
рамо́нтніцы |
| Р. |
рамо́нтніцы |
рамо́нтніц |
| Д. |
рамо́нтніцы |
рамо́нтніцам |
| В. |
рамо́нтніцу |
рамо́нтніц |
| Т. |
рамо́нтніцай
рамо́нтніцаю |
рамо́нтніцамі |
| М. |
рамо́нтніцы |
рамо́нтніцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
рамо́нтніца ж. ремо́нтница
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
рамо́нтнік, -а, мн. -і, -аў, м.
Рабочы, які займаецца рамонтам¹.
|| ж. рамо́нтніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
почи́нщица рамо́нтніца, -цы ж.; папра́ўшчыца, -цы ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)