раз’ю́рыцца

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, зваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. раз’ю́руся раз’ю́рымся
2-я ас. раз’ю́рышся раз’ю́рыцеся
3-я ас. раз’ю́рыцца раз’ю́рацца
Прошлы час
м. раз’ю́рыўся раз’ю́рыліся
ж. раз’ю́рылася
н. раз’ю́рылася
Загадны лад
2-я ас. раз’ю́рся раз’ю́рцеся
Дзеепрыслоўе
прош. час раз’ю́рыўшыся

Іншыя варыянты: раз’юры́цца.

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

раз’юры́цца

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, зваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. раз’юру́ся раз’юры́мся
2-я ас. раз’юры́шся раз’юрыце́ся
3-я ас. раз’юры́цца раз’юра́цца
Прошлы час
м. раз’юры́ўся раз’юры́ліся
ж. раз’юры́лася
н. раз’юры́лася
Загадны лад
2-я ас. раз’юры́ся раз’юры́цеся
Дзеепрыслоўе
прош. час раз’юры́ўшыся

Іншыя варыянты: раз’ю́рыцца.

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Раз’юры́цца ’разгуляцца’, ’раззлавацца, раз’юшыцца’ (Нас.; ашм., іўеў., Сл. ПЗБ), ’раздурэцца’, ’разгуляцца’ (Сцяшк. Сл.), разъюры́тсь ’раздражніць’ (Шпіл.), разʼюры́цца ’распаліцца палавой страсцю’, разʼюраны ’той, каго ахапіў непамерны шал’ (слонім., Жыв. НС), розʼюры́цца ’раз’юшыцца’ (ТС). Ад раз- і юр, юры́ць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)