разры́в м.

1. (действие) разры́ў, -ры́ву м., разрыва́нне, -ння ср.;

разры́в дипломати́ческих отноше́ний разры́ў дыпламаты́чных адно́сін;

разры́в се́рдца разры́ў сэ́рца;

разры́в снаря́да разры́ў снара́да;

2. (отверстие, промежуток) разры́ў, -ры́ву м.;

3. (отсутствие связи) разры́ў, -ры́ву м.;

разры́в-трава́ разг., бот. разры́ў-трава́, -вы́ ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

разры́ў, -ры́ву м., в разн. знач. разры́в;

◊ р. сэ́рца — мед. разры́в се́рдца

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пярэ́рва ж., обл. (место разрыва) разры́в м.; переры́в м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

поры́в​II техн. (разрыв) разры́ў, -ры́ву м.;

поры́в про́вода разры́ў про́вада.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

обры́в

1. (разрыв) абры́ў, -ры́ву м., разры́ў, -ры́ву м.;

2. (откос) абры́ў, -ры́ву м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Разры́ўнік ’жывучка’, ’гарлянка’ (Касп.), разры́ў ’расліна гарлянка, Ajuga reptans L.’ ’тс’ (Кіс.), рус. дыял. разрыв‑трава. Ад рва́ць, разрыва́ць, паколькі расліна лічылася чароўнай травой, ад якой замкі і запоры распадаюцца і скарбы адмыкаюцца (Бел. міф., 421). Пра паўднёваславянскія адпаведнікі (серб. расковник ’тс’) гл. Мароевіч, ЗФЛ, 21/1, 220–223.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)