разме́ннік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
разме́ннік |
разме́ннікі |
| Р. |
разме́нніка |
разме́ннікаў |
| Д. |
разме́нніку |
разме́ннікам |
| В. |
разме́ннік |
разме́ннікі |
| Т. |
разме́ннікам |
разме́ннікамі |
| М. |
разме́нніку |
разме́нніках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
разме́ннік, ‑а, м.
Разм. Аўтамат для размову грошай; разменны аўтамат.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
разме́нник (автомат для размена денег) разме́ннік, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)