разлё́тны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
разлё́тны |
разлё́тная |
разлё́тнае |
разлё́тныя |
| Р. |
разлё́тнага |
разлё́тнай
разлё́тнае |
разлё́тнага |
разлё́тных |
| Д. |
разлё́тнаму |
разлё́тнай |
разлё́тнаму |
разлё́тным |
| В. |
разлё́тны |
разлё́тную |
разлё́тнае |
разлё́тныя |
| Т. |
разлё́тным |
разлё́тнай
разлё́тнаю |
разлё́тным |
разлё́тнымі |
| М. |
разлё́тным |
разлё́тнай |
разлё́тным |
разлё́тных |
Крыніцы:
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
разлёт, -у, М -лёце, м.
1. гл. разляцецца.
2. Адлёт птушак у цёплыя краіны.
Р. птушак.
3. Контур, абрысы чаго-н. у выглядзе раскінутых, прыўзнятых крылаў.
Р. броваў.
4. Разгон, рух з паступова нарастаючай скорасцю; скорасць, набраная такім палётам, рухам.
Ударыцца з разлёту.
|| прым. разлётны, -ая, -ае (да 2—4 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Разлётны ’імклівы, моцны’ (Сцяшк.), разлёт ’рух з паступова нарастаючай хуткасцю’, разлётацца ’палётаць’ (ТСБМ), рус. дыял. разлётный ’які можа, умее лётаць’. Ад раз- і лётаць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)