разду́ранасць
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне
|
адз. |
| Н. |
разду́ранасць |
| Р. |
разду́ранасці |
| Д. |
разду́ранасці |
| В. |
разду́ранасць |
| Т. |
разду́ранасцю |
| М. |
разду́ранасці |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
разду́ранасць ж., разг.
1. избало́ванность, разбало́ванность;
2. развращённость; см. разду́раны
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
разду́ранасць, ‑і, ж.
Разм. Уласцівасць раздуранага.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
разду́раны, -ая, -ае.
1. Распешчаны, капрызны, свавольны.
Раздуранае дзіця.
2. Разбэшчаны, распусны.
Не па гадах р. хлопец.
|| наз. разду́ранасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Ро́здур ’раздуранасць’, ’раздураны’ (Янк. 3.), ’распушчаны чалавек’ (клец., Нар. лекс.), ’неслух, свавольнік’ (жаб., Нар. лекс.). Ад раздуры́ць < раз- (роз-) і дуры́ць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
распу́ста, -ы, ДМ -сце, ж.
1. Распусны лад жыцця.
Кінуцца ў распусту.
2. Свавольства, раздуранасць, адсутнасць дысцыпліны.
Залішняя распешчанасць вядзе да распусты.
3. ДМ -сту, Т -ам, м.; ДМ -сце, Т -ай (-аю), ж., мн. -ы, -пу́ст і -аў. Пра таго, хто разбэсціўся, раздурэў (разм.).
Не хлапец, а р.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
избало́ванность спе́шчанасць, -ці ж., распе́шчанасць, -ці ж.; зба́лаванасць, -ці ж., разба́лаванасць, -ці ж.; разду́ранасць, -ці ж.; см. избалова́ть;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
развра́т м.
1. (половая распущенность) распу́ста, -ты ж.;
2. (испорченность) разбэ́шчанасць, -ці ж.;
3. (избалованность) разг. разду́ранасць, -ці ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
развращённость
1. разбэ́шчанасць, -ці ж., распу́снасць, -ці ж.;
2. разбэ́шчанасць, -ці ж.;
3. распу́шчанасць, -ці ж., разду́ранасць, -ці ж.; см. развращённый 2—4;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
распу́ста, ‑ы, Д ‑у, М ‑сце, Т ‑ам, м.; ДМ ‑сце, Т ‑ай (‑аю), ж.
1. ж. Распусны спосаб жыцця. Маладзіца.. [Кацярына] — нішто сабе. Дарма, што кажуць, нібыта за распусту муж кінуў. Затое паглядзець на яе — душу адвесці. Гроднеў. Казёл з гадамі кінуўся ў распусту. Сягоння ён адной закруціць галаву. Назаўтра — новая каза па густу, А там ён з трэцяю скубе траву... Валасевіч.
2. ж. Свавольства, раздуранасць, адсутнасць дысцыпліны. Мне здавалася, што .. [малыя] залішне крычаць, без прычыны б’юцца, усюды лезуць, і гэта ў іх ад распусты. Карпюк. — Замуж збіраюцца [дзяўчаты], а за зіму ручайку кужалю не напралі. Распуста ды і толькі. Сергіевіч.
3. м. і ж. Пра таго, хто раздурэў, распусціўся. Так могуць рабіць толькі распусты, а я ведаў, што Волечка не распуста. Чарнышэвіч. А ў іх быў любімы сыночак-унук — Раздура, распуста, капрыза Янук. Яго абувалі, Яго разувалі, Яго апраналі, Яго распраналі, Лішняга кроку Ступіць не давалі... Муравейка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)