разво́дчык
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
разво́дчык |
разво́дчыкі |
| Р. |
разво́дчыка |
разво́дчыкаў |
| Д. |
разво́дчыку |
разво́дчыкам |
| В. |
разво́дчыка |
разво́дчыкаў |
| Т. |
разво́дчыкам |
разво́дчыкамі |
| М. |
разво́дчыку |
разво́дчыках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
разво́дчык м., спец. разво́дчик
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
разво́дчык, ‑а, м.
Той, хто разводзіць каго‑, што‑н. (гл. развесці ў 1, 2, 5 знач.). Разведчык маста. Разведчык пілы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
разво́дчик спец. разво́дчык, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)