разве́нчванне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. разве́нчванне
Р. разве́нчвання
Д. разве́нчванню
В. разве́нчванне
Т. разве́нчваннем
М. разве́нчванні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

разве́нчванне ср. разве́нчивание

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

разве́нчванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. развенчваць — развянчаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разве́нчивание разве́нчванне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)