радо́вішча

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. радо́вішча радо́вішчы
Р. радо́вішча радо́вішчаў
радо́вішч
Д. радо́вішчу радо́вішчам
В. радо́вішча радо́вішчы
Т. радо́вішчам радо́вішчамі
М. радо́вішчы радо́вішчах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

радо́вішча, -а, мн. -ы, -вішч і -аў, н.

Прыродныя залежы карысных выкапняў; паклады.

Р. золата.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

радо́вішча ср., геол. месторожде́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

радо́вішча, ‑а, н.

Прыроднае скопішча карысных выкапняў; залежы, паклады. Радовішча алмазаў. Радовішча жалеза.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Радо́вішча ’месца нараджэння карысных выкапняў’ (ТСБМ), радо́вішчы ’нетры’ (Сцяшк. Сл.). Уведзена ў літаратурную мову стваральнікамі БелСЭ (Каўрус, Мова народа, мова пісьменніка, Мн., 1989, 230) як калька рус. месторождение ’тс’; аўтарства прыпісваецца Я. Казеку (Полымя, 1997, 12, 2000; Роднае слова, 1995, 1, 11). Параўн. аднак укр. родови́ще ’тс’, што побач з рус. родни́к ’крыніца’ сведчыць аб прадаўніх уяўленнях пра нараджэнне (корань род‑) усяго існага (Німчук, Давньорус., 14).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

залатано́сны, -ая, -ае.

Які мае ў сваім саставе золата (пра радовішча).

З. пясок.

|| наз. залатано́снасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

баксі́тавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да баксіту. Баксітавае радовішча.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

саляло́мня, ‑і, ж.

Радовішча каменнай солі, месца, дзе яе здабываюць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

месторожде́ние

1. месцанараджэ́нне, -ння ср.;

2. геол. радо́вішча, -шча ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

азбе́ст, ‑у, М ‑сце, м.

Вогнетрывалы мінерал валакністай будовы, які шырока выкарыстоўваецца ў тэхніцы; горны лён. Радовішча азбесту. Здабыча азбесту.

[Грэч. asbestos — незгасальны, пастаянны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)