рагавы́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. рагавы́ рагава́я рагаво́е рагавы́я
Р. рагаво́га рагаво́й
рагаво́е		 рагаво́га рагавы́х
Д. рагаво́му рагаво́й рагаво́му рагавы́м
В. рагавы́ (неадуш.)
рагаво́га (адуш.)		 рагаву́ю рагаво́е рагавы́я (неадуш.)
рагавы́х (адуш.)
Т. рагавы́м рагаво́й
рагаво́ю		 рагавы́м рагавы́мі
М. рагавы́м рагаво́й рагавы́м рагавы́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

трэмалі́т, ‑у, М ‑ліце, м.

Мінерал белага або шаравата-белага колеру, разнавіднасцю якога з’яўляецца нефрыт; белая рагавая падманка.

[Ад геагр. назвы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Кі́пяць ’рагавая абалонка, якая нарастае на кончыку языка ў курэй’ (Сл. паўн.-зах.). Параўн. кіпіць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

рогово́й рагавы́;

рогово́й ка́мень мин. рагавы́ ка́мень;

рогова́я оболо́чка анат. рагава́я абало́нка.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рагаві́ца, ‑ы, ж.

Пярэдняя празрыстая частка знешняй абалонкі вока; рагавая абалонка. У бальніцы [Івана Аляксеевіча] адразу паклалі на аперацыйны стол і вынялі з вока востры, як іголка, кавалачак вугалю. Была пашкоджана рагавіца. Мяжэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падма́нка ж., мин. обма́нка;

смаляна́я п. — смоляна́я обма́нка;

цы́нкавая п. — ци́нковая обма́нка;

○ рагава́я п. — мин. рогова́я обма́нка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

но́гаць, ‑гця; мн. ногці, ‑цяў; м.

Рагавое покрыва, рагавая пласцінка на канцах пальцаў чалавека; пазногаць.

•••

К ногцю, да ногця — знішчыць, забіць. К ногцю б такую погань! — пакрыў апошнія словы чыйсьці густы бас. Машара.

Ні на ногаць — ані, ніколькі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падма́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн., ‑нак; ж.

1. Тое, што і прынада. [Пушкарэвіч:] Паложыш падманку — як без атруты, то [ліса] з’есць, а як з атрутай, дык нават і ў той бок не глядзіць. Гурскі.

2. Састаўная частка назваў некаторых мінералаў, якія маюць характэрныя прыметы металаў, але не з’яўляюцца металічнымі рудамі. Смаляная падманка. Цынкавая падманка. Рагавая падманка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

оболо́чка прям., перен. абало́нка, -кі ж.;

оболо́чка аэроста́та абало́нка аэ́растата;

ра́дужная оболо́чка ра́дужная абало́нка;

рогова́я оболо́чка анат. рагава́я абало́нка;

сли́зистая оболо́чка анат. слі́зістая абало́нка;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абало́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

1. Покрыва ў выглядзе шкарлупіны, скуркі (у пладах), тканіны або проста верхні слой чаго‑н. Ядзерка арэха захавана пад моцнай абалонкай. Зямны шар мае цвёрдую абалонку — зямную кару. Абалонка аэрастата. // Назва некаторых покрыўных тканак. Слізістая абалонка. Рагавая абалонка. Сеткавая абалонка. Радужная абалонка.

2. перан. Форма вонкавага выяўлення якога‑н. унутранага зместу. Пад знешняй фантастычнай абалонкай падання мы бачым яе [легенды] рэальную аснову. Івашын.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)