Ра́бчыкі ’бульба, зрэзаная з аднаго боку, каб заходзіла соль’ (Ян.). Другасна збліжана з рабы́ (гл.) з няяснай матывацыяй.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ра́бчык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ра́бчык ра́бчыкі
Р. ра́бчыка ра́бчыкаў
Д. ра́бчыку ра́бчыкам
В. ра́бчыка ра́бчыкаў
Т. ра́бчыкам ра́бчыкамі
М. ра́бчыку ра́бчыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ву́стрыца, ‑ы, ж.

Марскі малюск сямейства двухстворкавых, прыдатны да яды. І вустрыцы, і рабчыкі сцюарды ўжо нясуць. Панчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гушча́рнік, ‑у, м.

Разм. Тое, што і гушчар. У гушчарніку спявалі птушкі, свісталі рабчыкі, шапацелі лісцем асіны і бярозы. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цецеруко́вы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да цецерука. Цецеруковае такаванне. □ І хоць след цецеруковы Замятуць уміг вятры, Аж да дня ў падснежных сховах Цепліцца святло зары. Танк.

2. у знач. наз. цецеруко́выя, ‑ых. Сямейства птушак атрада курыных, да якога належаць цецерукі, курапаткі, рабчыкі і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)