рабаўні́ца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. рабаўні́ца рабаўні́цы
Р. рабаўні́цы рабаўні́ц
Д. рабаўні́цы рабаўні́цам
В. рабаўні́цу рабаўні́ц
Т. рабаўні́цай
рабаўні́цаю		 рабаўні́цамі
М. рабаўні́цы рабаўні́цах

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

рабаўні́ца, ‑ы, ж.

Жан. да рабаўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рабаўні́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Той, хто рабуе каго-, што-н.; грабежнік.

|| ж. рабаўні́ца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. рабаўні́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

граби́тельница грабе́жніца, -цы ж., рабаўні́ца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

налётчица налётчыца, -цы ж.; грабе́жніца, -цы ж., рабаўні́ца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)