піры́хій

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. піры́хій піры́хіі
Р. піры́хія піры́хіяў
Д. піры́хію піры́хіям
В. піры́хій піры́хіі
Т. піры́хіем піры́хіямі
М. піры́хіі піры́хіях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

піры́хій м., лит. пирри́хий

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

піры́хій, ‑я, м.

Ненаціскная двухскладовая стапа ямба або харэя ў вершаскладанні.

[Грэч. pyrrhíchios.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пирри́хий лит. піры́хій, -хія м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спандэ́й, ‑я, м.

Двухскладовая стапа (у антычным вершаскладанні — з двух доўгіх складоў, у сілаба-танічным — з двух націскных складоў). Усё часцей і часцей у працах па паэтыцы пачалі ўжывацца паняцці пірыхій і спандэй, якія выяўлялі недастатковасць метрычных націскаў у двухскладовых памерах. «Полымя».

[Грэч. spondeios.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)