пянько́вы
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
пянько́вы |
пянько́вая |
пянько́вае |
пянько́выя |
| Р. |
пянько́вага |
пянько́вай
пянько́вае |
пянько́вага |
пянько́вых |
| Д. |
пянько́ваму |
пянько́вай |
пянько́ваму |
пянько́вым |
| В. |
пянько́вы (неадуш.)
пянько́вага (адуш.) |
пянько́вую |
пянько́вае |
пянько́выя (неадуш.)
пянько́вых (адуш.) |
| Т. |
пянько́вым |
пянько́вай
пянько́ваю |
пянько́вым |
пянько́вымі |
| М. |
пянько́вым |
пянько́вай |
пянько́вым |
пянько́вых |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пянько́вы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да пянькі. // Выраблены, зроблены з пянькі. Пяньковы пояс. Пяньковыя вяроўкі. □ Жанчына трымала ў левай руцэ аброць з вузлаватым пяньковым повадам. Мележ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пянька́, -і́, ДМ -ньцы́, ж.
Прадзільнае валакно з канопляў.
|| прым. пянько́вы, -ая, -ае.
Пяньковыя вяроўкі вельмі моцныя.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пенько́вый пянько́вы;
пенько́вый кана́т пянько́вы кана́т.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пе́рлінь, ‑я, м.
Карабельны пяньковы трос таўшчынёю 10–15 см.
[Ад гал. paardelijn ад paard — конь і lijn — канат.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ка́бельтаў, ‑тава, м.
1. Мера даўжыні, роўная 0,1 марской мілі, г. зн. 185,2 м. Адплысці на 3 кабельтавы ад берага.
2. Марскі пяньковы канат таўшчынёй ад 150 да 300 мм.
[Гал. kabeltouw.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Суво́й ’цэлы кусок палатна, скручаны ў трубку’ (ТСБМ, Шат., Сцяшк., Сл. ПЗБ, Ян., Жыв. сл., Скарбы, ЛА, 4), ’мера самаробнай тканіны, звычайна 5–7 губак’ (Нар. ск.), ’навой’ (Нас.), ’навой з намотаным на яго палатном’, ’адна скручаная пасма вяроўкі’ (Бяльк.), су́вай ’пяньковы шнур, які выкарыстоўваецца для віцця вяровак’ (Юрч. Вытв.), сувы́й ’цюк (палатна, паперы)’ (Клім.), суво́й, сувы́й, суву́йка, съво́й ’сувой’ (Уладз.), суво́йка ’тс’ (Мат. Гом., Ян.), суво́іна ’сувой’ (чэрв., Сл. ПЗБ), суво́йцы ’падоўжны край бёрда’ (Жд. 1, Мат. Гом.), ст.-бел. сувой ’скрутак палатна; мера палатна’ (Ст.-бел. лексікон). Укр. суві́й ’сувой’, рус. дыял. суво́й ’скрутак’, ’клунак’, ’звітыя і зблытаныя слаі дрэва, абалона, нарасць’, славен. sovój ’сук, нарасць на дрэве’. Ад *viti ’віць’ прэфіксальны назоўнік *sǫ‑vojь (Фасмер, 3, 793) або прасл. дэвербатыў *sǫvojь, суадносны з *sъ‑viti. Спецыяльна гл. Куркіна, Диал. структура, 192.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)