пэ́ўнасць

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

адз.
Н. пэ́ўнасць
Р. пэ́ўнасці
Д. пэ́ўнасці
В. пэ́ўнасць
Т. пэ́ўнасцю
М. пэ́ўнасці

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пэ́ўнасць ж.

1. надёжность; достове́рность;

2. ве́рность, надёжность;

3. определённость;

4. определённость;

5. твёрдость, уве́ренность;

1-5 см. пэ́ўны 1-5

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пэ́ўнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць пэўнага (у 2, 4–6 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пэ́ўны, -ая, -ае.

1. Дакладна вызначаны, прызначаны.

Сустрэцца ў пэўным месцы.

2. Ясны, несумненны.

Даць п. адказ.

3. Некаторы, той ці іншы.

У працы выяўлены пэўныя недахопы.

4. Такі, якому можна даверыцца, надзейны.

П. чалавек.

Пэўная схованка.

5. Упэўнены, цвёрды.

Ісці пэўным крокам.

|| наз. пэ́ўнасць, -і, ж. (да 1, 2, 4 і 5 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

достове́рность вераго́днасць, -ці ж., пэ́ўнасць, -ці ж.; дакла́днасць, -ці ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

определённость пэ́ўнасць, -ці ж., выра́знасць, -ці ж.; акрэ́сленасць, -ці ж., дакла́днасць, -ці ж.;

определённость отве́та пэ́ўнасць (дакла́днасць) адка́зу;

определённость в отноше́ниях выра́знасць (акрэ́сленасць) у адно́сінах;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

упэўненасць, пэўнасць, вера, пераконанасць, перакананне

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

благонадёжность уст.

1. паліты́чная надзе́йнасць, добранадзе́йнасць, -ці ж., добранаме́рнасць, -ці ж.;

2. надзе́йнасць, -ці ж., пэ́ўнасць, -ці ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

надёжность

1. надзе́йнасць, -ці ж.; (верность) пэ́ўнасць, -ці ж.;

2. (прочность) надзе́йнасць, -ці ж., мо́цнасць, -ці ж., трыва́ласць, -ці ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Істо́та ’жывы арганізм; чалавек або жывёліна’ (ТСБМ, Сл. паўн.-зах., Гарэц., Др.-Падб.), ’сутнасць, суць’ (Др.-Падб., Гарэц.), исто́та ’сапраўднае становішча чаго-н.’ (Нас.). Рус. дыял. исто́та ’існасць, сутнасць’ (Даль), укр. істо́та ’істота’, польск. istota ’сутнасць, істота’, чэш. jistota ’пэўнасць, дакладнасць’, славен. istota ’ідэнтычнасць’. Ст.-бел. истота ’сутнасць’ (1522 г.) з польск. istota (Булыка, Запазыч.). Слаўскі (1, 470) лічыць прасл. утварэннем з суф. ‑ota ад *jьstъ (гл. існы) з зыходным значэннем ’сапраўднасць, рэчаіснасць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)