пэ́цкаль, -я, мн. -і, -яў, м. (разм.).
Той, хто пэцкае, дрэнна робіць што-н.
Ты сапраўдны мастак ці п.?
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пэ́цкаль
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пэ́цкаль |
пэ́цкалі |
| Р. |
пэ́цкаля |
пэ́цкаляў |
| Д. |
пэ́цкалю |
пэ́цкалям |
| В. |
пэ́цкаля |
пэ́цкаляў |
| Т. |
пэ́цкалем |
пэ́цкалямі |
| М. |
пэ́цкалю |
пэ́цкалях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пэ́цкаль м., разг.
1. пачку́н, пачку́нья ж., мази́ла;
2. (неумелый работник) пачку́н; порта́ч
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пэ́цкаль, ‑я, м.
Разм.
1. Той, хто пэцкае (у 1 знач.).
2. Той, хто няўмела, неахайна робіць што‑н. (пераважна пра мастака, пісьменніка). На торг не спяшаўся [мастак], Як пэцкаль адзін мой знаёмы, Што лепіць пачвараў І возіць збываць у раёны. Гілевіч. Сапраўдны ты рыбак ці проста пэцкаль?! Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мара́тель разг., пренебр. пэ́цкаль, -ля м.; (писака) піса́ка, -кі м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пачку́н м., пачку́нья ж., разг. пэ́цкаль, -ля м. и ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Вазго́ля ’маруда’ (Юрч.). Да вазголя ’пэцкаль, мазюра’ < *вазгаць ’пэцкаць’, якое звязана з вазгры (Вярэніч, Бел.- укр. ізал., 10–11). Параўн. рус. вазгать, вазганить ’пэцкаць, вэдзгаць, квэцаць’, вазгун, вазгунья, вазган, вазгала, вазгалья ’неахайны, брудны чалавек, пэцкаль’ (Даль). Гл. Фасмер, 1, 267; Махэк₂, 697.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Вазгра́ ’маруда’ (Юрч.). Значэнне другаснае з ’неахайны’, як вазголя ’пэцкаль’ > вазголя ’маруда’. Гл. вазгры.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
мази́ла разг. мазі́ла, -лы м. и ж.; (замарашка) му́рза, -зы м. и ж.; (пачкун) пэ́цкаль, -ля м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
*Ляпота 1 лепота ’слота’, ’вадкая гразь’ (ТС). Да ля́па 3 (гл.). Тоесныя па паходжанню лексемы з рус. тэрыторыі (гл. Горячева, Этимология–72, 131).
Ляпота 2 ’пэцкаль’ (ТС). Экспрэсіўнае ўтварэнне ад ляпі́ць. Параўн. тураў. лепі́ць ’тынкаваць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)